Vandaag heb ik de nieuwste van Nick Moss in mijn electronische brievenbus gekregen. Met dank aan Kate Moss overigens, die weet waar ze moet zijn. Bij de mannen van Rootsville. Reeds bij het downloaden van de nummers wist ik dat ik een zevental CD’s die ik nog te bespreken heb, een beetje opzij zou leggen. De meeste zijn reïssues en zijn dus per definitie niet zo urgent.

“Privileged” is een heel andere CD dan wat we van Nick Moss gewoon zijn. Nick is zich gaan herbronnen aan de fontein van de vroege post war blues. Terug naar de roots zonder zich echter volledig te verliezen in het verleden. Hij is voor zijn achtste album teruggereisd tot 1947 en heeft daar het prachtige Chester Burnett nummer “Louise” opgepikt, beluisterd, betast, gevoeld en geproefd en vertaald in een hedendaagse song waar iedereen beter van wordt. Dit is nu wat ik bedoel met “the blues is still alive”, ze overleeft niet alleen, maar groeit ook mee met haar tijd. Nick weet in dit nummer de oude Chicago gitaarstijl naadloos te versmelten met een assertieve rockgitaar. Meesterlijk, het lijkt of ze altijd naast elkaar bestaan hebben. Eenzelfde geslaagde bewerking geeft hij aan “She’s So Fine (Born Blind)” van Sonny Boy Williamson I. Maar ook zijn eigen nummers, zeven van de elf songs die dit album rijk is, mogen gehoord worden en liggen in diezelfde lijn. Ze hebben invloeden van vijftig jaar rock opgeslorpt en zweten die nu uit.

“Georgia Redsnake” opent met bottleneck op een akoestische metalbody National en voert ons in trance mee op de voortdrijvende drums van Bob Carter. Trance blues als minimalistische muziek. Het hierop volgende “Privileged At Birth” doet me dan weer denken aan de beruchte Al Kooper/ Mike Bloomfield/Stephen Stills sessies van begin zeventiger jaren, “Season of the Whitch”…Van Stills uit de Buffalo Springfield periode geeft hij ons een hallucinerende funky interpretatie van “For What It’s Worth” mee.

In “Politician” neemt Nick Moss de draad weer op waar Cream hem destijds heeft laten liggen bij hun ontbinding. Deze song is er immers eentje van Jack Bruce en Pete Brown van Piblokto, en was Jack niet de ware drijfveer van The Cream, waar Clapton er als een gedrogeerd watje bijliep ?

Deze CD rijdt ons in een funky sneltrein met het acht minuten durende “Bolognious Funk” van Chicago naar New Orleans, en hier moeten we helaas afstappen. Want dit album mag dan wel een volle tweeënzestig minuten op de sporen blijven, dat uur is zo voorbij. Dat gevoel heb ik heus niet met alle platen die ik mag verwerken. Deze CD gaat naar mijn wagen, waar ik toch wat tijd in doorbreng, want zoals er roadmovies bestaan, zou ik dit een roadsound willen noemen en alwaar ze een zware taak wacht: keeping me awake. En ik ben vol vertrouwen dat ze daar bijzonder goed in zal slagen.  

16 maart ligt dit kleinood in de beter gesorteerde platenzaak, begin al maar te vertrekken.

Nick Moss  :  Vocals, guitars, bass, percussion
Gerry Hundt  :  Guitar, bass
"Stumpy" Hutchkins  :  bass
Bob Carter  :  Drums, percussion, vocals
John Kattke  :  Keyboards (various)

witteMVS